Jesiennie nieco...

     Poezję odnalazłam w sobie z początkiem 2003 roku, dzięki Zygmuntowi Bukowskiemu - znanemu poecie z Pomorza. Od tej pory piszę wiersze, choć miewam odpływy weny.

Wydałam trzy tomiki wierszy, czwarty jest przygotowany do druku.

W 2006 roku Rada Naukowa Stowarzyszenia Twórców Ludowych w Lublinie uznała mnie za poetkę ludową. Od tego czasu mam skrzydła, które niosą mnie w przestwór szalony...

Po dzisiejszym spacerze po lesie lekko już jesiennym, wróciłam do wiersza sprzed roku.

walc jesienny

w jej władzy

liści szczerozłotych

uśmiech wplątany we włosy

co płynąć się zdaje

krótszymi dniami

oznak widzialnych

nieuchronnej

gwiazdy tych znaków

gwiazdami w kościele

pod krzyż podścielone

nie pierwsze

i nie ostatnie

otwarty czystymi

do snu rozprute

niebo metalowych gęsi

w oczach zamkniętych odbite

wszelką łzą czystą

bez ponagleń

odpowiada ciszą

Z rękopisu (04.11.2011)